Chiński „Nobel”: nagroda za całokształt kariery dla włoskiego poety, twórcy Realizmu Terminalnego Guido Oldani’ego.

Znany i doceniany na całym świecie włoski poeta Guido Oldani, twórca ruchu artystyczno – literackiego o intrygującej nazwie „Realismo Terminale / Realizm Terminalny” podbił serca azjatyckich literatów.

Jako jedyny z Włochów został właśnie uhonorowany chińską „Nagrodą Nobla” czyli najważniejszym wyróżnieniem literackim przyznawanym w ramach międzynarodowego festiwalu literatury „Piętnaście. Siedemdziesiąt trzy” (1573), organizowanego przy współpracy z rządem Republiki Chińskiej.

W dniu 8 października 2019, wraz otwarciem Festiwalu, Guido Oldani’emu przyznana zostanie prestiżowa nagroda za Całokształt Twórczości Poetyckiej.

To wielki dzień dla całego nurtu Realizmu Terminalnego i wszystkich jego zwolenników, których szeregi poszerzają się nieustannie.

Jako Ambasador Realizmu Terminalnego na Polskę jestem szczególnie szczęśliwa ze światowego uznania skierowanego w stronę naszego niedoścignionego Mistrza.

•
Niektóre wiersze Guido Oldani’ego w mym tłumaczeniu na język polski:

LA BETONIERA

l’acqua ha già il sale e su, le petroliere,
versano olio, come condimento,
alla zuppa di pesce navigante.
e la gabbia del cielo ha le sue penne
che portano la cacciagione in volo
e i vermi sono filo per cucire,
che tiene insieme ogni zolla nera
e il tutto è nella pancia di dio padre,
che ci mescola, dolce betoniera.

BETONIARKA

woda jest już słona, a na niej tankowce
dolewają oleju, jak przyprawy
do pływającej zupy rybnej.
i klatka nieba ma swoje skrzydła,
które wznoszą dzikie ptaki do lotu
a robaki są nicią do szycia,
co utrzymuje razem czarne skiby ziemi
i wszystko jest w brzuchu boga ojca,
który to miesza, słodka betoniarka.

CRAVATTE

come cravatte rosse verso il cielo
si affacciano le fiamme al davanzale
incartando i gerani con il fumo.
e un camion grosso con la pancia d’acqua
alza la gamba posteriore e spegne
e hanno salvato il gatto per fortuna
la vecchia no, faceva grida indegne.

KRAWATY

jak czerwone krawaty w stronę nieba
wychylają się na parapet płomienie
opakowując dymem pelargonie.
a duża ciężarówka z brzuchem wody
podnosi tylną łapę i gasi
całe szczęście, że uratowali kota,
staruszki nie, niegodnie krzyczała.

I DUE

i due cappotti siedono vicini
portati senza portamento alcuno
come due bucce vuote di banane.
si parlano le loro cicatrici
e gli occhi sono anelli di catene,
neanche a ballare suscitano brio
li ha fatti Dio non sempre riesce bene.

DWA

dwa płaszcze siedzą blisko siebie
noszone bez żadnego stylu
jak dwie puste skórki od banana.
rozmawiają ze sobą ich blizny
a oczy są ogniwami łańcucha,
nawet tańcząc nie wzniecają entuzjazmu
stworzył je Bóg, nie zawsze mu to wychodzi.

MILANO

è il camion fa il trasporto della ghiaia,
la mia patria, ribalta il cassone,
ci scarica a milioni su milano.
e insieme come uova ci sfondiamo
in un budino in cui quasi ci immola
e c’è chi ha il dubbio si sia ormai un po’ in tanti
ma un’altra camionata ci consola.

MEDIOLAN

to ciężarówka do transportu żwiru,
moja ojczyzna, wywraca swój kontener
wyładowując nas milionami w Mediolanie.
i razem jak jajka zagłębiamy się
w budyniu, w którym składają nas w ofierze
niektórzy mają wątpliwości, jest nas trochę dużo,
ale kolejna dostawa podtrzymuje wszystkich na duchu.

LA LAVATRICE

la centrifuga gira come un mondo
e i suoi abitanti sono gli indumenti
riposti dalla coppia dei congiunti.
si avvinghiano bagnati in un groviglio
i rispettivi panni in capriola,
sono rimasti questi i soli amanti,
quegli altri se si afferrano è alla gola.

PRALKA

wirówka kręci się jak świat
i jej mieszkańcy są odzieżą
włożoną do niej przez parę małżonków.
kłębią się mokre rzeczy
kręcąc koziołki
to one zostały kochankami,
ci drudzy gdy się dopadną skaczą sobie do gardła.•

Wszystkie prawa zastrzeżone dla autorów
Izabella Teresa Kostka
Tłumaczenie na język polski: Izabella Teresa Kostka